Vut-club Berghege als familie in 'hang'-honk
Maandag 16 juli 2007 - HEESCH/OSS - Frans Bauer kijkt in de camera, zijn arm om een vrolijke vrouw geslagen. De foto hangt aan de Osseweg in Heesch. "Kijk, dat is zíj daar", wijst Emiel van Donzel (70) op een kranige mevrouw die een kaartje legt met drie anderen. Het is donderdagmiddag half twee geweest, dan weet iedereen: de vut-club van aannemer Berghege zit weer in het honk van de bouwwerf. Dat is immers élke donderdag zo, al 12,5 jaar lang.
Van Donzel zelf was bijna twintig jaar adjunct-directeur bij Berghege. Maar dat was toen; hier in het 'hang'-honk van de vutters tellen rang noch stand. Hier is iedereen Emiel of Piet of Jo. Punt uit. "En zo willen we het graag houden", zegt Van Donzel, die uitkijkt op het Jo van Orsouwplein. Het is uit waardering genoemd naar de man die chef werkplaats was en 45 jaar heeft doorgebracht bij Berghege. Er is meer dat de vut-club verbindt met Van Orsouw. "Waar wij nu zitten had Jo vroeger zijn kantoor, en erachter was een schaftlokaal. Daar hebben we één geheel van gemaakt." Het ziet er allemaal prachtig uit; maar ja, hier zitten dan ook allemaal mannen van de bouw en hun partner.
Het is eigenlijk zó gekomen, schetst Van Donzel. Er waren jongens die 25, 30, 45 jaar bij het bedrijf hadden gewerkt en na hun vut of wao graag nog eens binnenliepen. Niet dat ze er niet welkom waren, maar er moest wél gewerkt worden en ja ... eigenlijk stonden ze daar dan gewoon in de weg. "Maar we hadden toch behoefte om regelmatig met de zaak in contact te blijven. Daarom belegden we een vergadering om een seniorenclub op te richten. De directie polste toen hoe serieus dat idee was en hoelang zoiets in stand zou blijven. Nou", glundert Van Donzel, "het loopt als een tierelier. Het is een pand van het bedrijf, het idee is uit het bedrijf ontstaan, de directie komt regelmatig vragen hoe het ermee is en sponsort ons. Het is gewoon fantastisch." Bij officiële jubilea van werkend Berghege-personeel zijn 'de oudjes' er ook bij, en altijd is er een kerstpakket.
Terwijl Van Donzel zijn verhaal doet, wordt er een kaartje gelegd en spelen oud-collega's die eigenlijk vrienden en familie geworden zijn, een potje biljart. "Toen de zaak naar een fratersklooster in Oss verhuisde, vonden we daar een achtergebleven biljart. We hebben het laten opknappen en je ziet het." Een natje, een droogje; ze hebben het daar goed voor mekaar bij de vut-club. Van Donzel: "Iedereen weet dat opa of oma op donderdag niet op kleinkinderen kan passen, want die zitten dan hier."
Aan de wand hangt een lijstje met namen van hen die de club al ontvallen zijn. Van Donzels gelaat kleurt lichtjes. "Het is goed dat het er hangt, we denken aan hen."Dankzij aannemer Berghege en hun eigen enthousiasme blijven vut-clubleden jong.